Jorgen Anton wygrał samochód na turnieju w szwedzkiej Motali. Wóz stoi w garażu, bo nie ma papierów i nie można go zarejestrować. - Wkurzam się za każdym razem, gdy widzę to auto - mówi Anton w rozmowie z MVT.se.

Facet ma w obiegu grubą kasę, ale jak sam powiedział nie siedzi na niej. Więc te przestoje są oczywiste.

"To sprawiło, że fan żużla zaczął się już zastanawiać czy auto nie trafiło do niego w wyniku przestępstwa. Postanowiliśmy sprawdzić o co chodzi w całej sprawie."

Oferta stworzenia identyfikacji wizualnej Diamond Cup była aż tak atrakcyjna? Fakt, że wymieniane na początku całego projektu, nazwiska uczestników robiły wrażenie.

O diamentowym cyklu dowiedziałem się już zimą. Wydawało mi się to fajne, ale do kwietnia nie wierzyłem, że to ruszy. Poważne turnieje planowane są dużo wcześniej. Uwzględnić muszą kalendarz zawodników. Okazało się jednak, że ruszyło i to z grubej rury. Sama idea turnieju jest ciekawa. To było coś innego i chyba to mnie skusiło by podjąć tę współpracę. Do tego ilość zamawianych produktów była duża, a propozycja finansowo i promocyjnie była bardzo atrakcyjna. Na początku odrobinę zastanowiło mnie, czemu nikt nie negocjuje ze mną cen, tylko umowa została szybko przyklepana. Ja tę umowę posiadam, ponieważ jest ważna. Jest to umowa o współpracę ze Stalą Rzeszów, zawarta na trzy lata. Więc późniejsze sytuacje, rozmowy przez telefon, komunikaty „nie zapłacimy, bo ceny są za wysokie”, po tym jak umowa została podpisana przez Marcina Janika i podbita pieczątką klubu, są dla mnie niewyobrażalne. Nie wiem jak można być tak nieodpowiedzialnym człowiekiem i robić sobie z ludzi żarty. To nie jest tylko mój przykład. Jest Niklas Porsing, jest wielu innych zawodników. Niektórzy nic nie mówią, może liczą na cud. Ja na cud nie liczę. Nie wiem jak można postępować w ten sposób. A dodatkowo jeszcze kibic zdobywa samochód, którym nie może jeździć…

Firma Golden Panther to odczuła? Sytuacja zachwiała stabilnością Pana firmy i trzeba było się wydobywać z finansowego dołka?

Wykopywać to się musiałem. Nie mówimy o małych pieniądzach. W grę wchodziły 72 plastrony. Na jeden turniej. Każdy z zawodników miał mieć 4 sztuki, w kolorach kasków. Potem okazało się, że zamówienia były dwa. Raz na jeden z turniejów, drugi raz na wszystkie pozostałe. Gdybym nie zagrał va banque, nie zagroził tym, że nie wydam tych rzeczy, to druga należność nie byłaby uregulowana. Dobrze, że pomyślałem i nie dałem się zrobić w konia kolejny raz. Przetrwałem ten najcięższy czas, a teraz zaczyna się sezon. Jestem dużo mądrzejszy, wyciągnąłem wnioski z tej sytuacji. Jest to dla mnie lekcja. Pan Nawrocki potrafi czarować, ale teraz sam myślę, że nie do końca przeanalizowałem na spokojnie, to co od niego usłyszałem. Drugi raz nie podjąłbym takiej decyzji.